nieuwsbrief SWRW mei 2020.pdf
Download
prachtig feest ter ere van het 5 jarig bestaan op 23 maart 2019 in BMVier
van de Stichting Wijkpastoraat Rotterdam West
Stevo Akkerman (Columnist van Trouw) was onze gastspreker en schreef de maandag erna een mooie column in Trouw
https://www.trouw.nl/opinie/er-gaat-van-alles-mis-in-ons-lieve-avondland-maar-intussen-gebeurt-er-ook-veel-moois~a25cd3c26/
Er klonk muziek, er was gebak, er werden handen geschud en blikken van herkenning uitgewisseld – mensen uit alle windstreken, op de een of andere manier hier in Delfshaven terechtgekomen, vierden het vijfjarig jubileum van het Wijkpastoraat-West. Met moslims, hindoes, christenen en weet-ik-veel door elkaar heen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Wat het ook zou moeten zijn.
Mij was als relatief nieuwe Rotterdammer gevraagd een praatje te houden bij deze gelegenheid, die in feite de bezegeling van een wedergeboorte was, al werden zulke grote woorden nu juist vermeden. Wat in de Hongerwinter van 1944 was begonnen als kerkelijk werk in de volkswijken van Rotterdam, dreigde vijf jaar geleden als gevolg van secularisatie en bezuinigingen het loodje te leggen. Zelfredzaamheid was het sleutelwoord geworden, ook waar dat niet op zijn plaats was. Het aangezegde einde werd echter een nieuw begin, niet langer gebonden aan de kerk, maar op eigen benen: een stichting die particuliere fondsen wist aan te boren om het werk voort te zeggen. Projecten tegen eenzaamheid, interreligieuze diensten, een eetgroep, schilderclub, vrouwenhuis. Goede dingen, of ze in de mode zijn of niet.
Een paar weken eerder was ik wezen eten in De Union, een stukje verderop in de stad. Elke week komen mensen uit de buurt daar voor een maaltijd en gezelschap, ook via het Wijkpastoraat. Ik ving er alleen een glimp van op, ik kwam alleen maar even langs, maar wat ik zag was een oefening in samenleven zonder winstoogmerk. We hadden pindasoep, nasi en speklapjes. Als kind schoof ik die altijd van mijn bord om ze in een zakdoek te laten verdwijnen, maar nu at ik dapper mee. Daarna kregen we appelkaneelvla, gratis van de Jumbo, want precies op de uiterste verkoopdatum gescoord. We hoorden iets van elkaars verhalen, er kwamen namen voorbij van mensen die erbij hoorden en van mensen die gemist werden.
Na afloop sprak ik nog even met pastor Katinka Broos, die hier ruim twintig jaar geleden begon. Ze had aanvankelijk wel wat moeten wennen aan het on-theologische taalgebruik van de bezoekers. Sommigen spraken elkaar goedmoedig aan als stoephoeren, daar had de predikantenopleiding haar niet echt op voorbereid. Maar het is niet de taal die voor haar telt, het is de ontmoeting. Hoeveel gesprekken heeft ze niet gevoerd in haar kamertje in De Union? Over het leven en alle vragen die daarbij horen? Theologie in actie, dat is het.
Er gaat van alles mis in ons lieve avondland, ik zal het niet ontkennen. Maar intussen gebeurt er, voorbij de ondergangsvisioenen en onheilsprofetieën, ook veel moois. Zoals in Rotterdam-West. En misschien telt dat wel zwaarder.
Drie keer per week schrijft Stevo Akkerman een column waarin hij de ‘keiharde nuance’ en het ‘onverbiddelijke enerzijds-anderzijds’ preekt.
suikerfeest in Rosa 2019
Tijdens de voorbereiding voor het suikerfeest gaven vrouwen aan welke thema s van belang zijn tijdens de ramadan en het suikerfeest. Het vasten levert op dat je je bewust bent van het belang van eten en drinken voor jezelf. Hoe is dat voor mensen die geen eten hebben? Geld en eten geven aan mensen die niets hebben is een belangrijke plicht. Familie is belangrijk . Een goed moment om je dankbaarheid te uiten. Waar gaat het in je leven echt om? In Nederland kun je je familie juist erg missen. De eerste ramadan nadat een familielid is overleden is opnieuw verdrietig. De familie komt bij de oudste dochter bij elkaar om te herdenken. Suikerfeest wil je met je buren en bekenden vieren. Je deelt je eten met hen. Het elkaar feliciteren is een belangrijk moment . Je hebt allemaal een grote prestatie gedaan en een intense periode van bezinning achter de rug. Het geeft verbondenheid. Vroeger was suikerfeest het moment dat je nieuwe kleren kreeg en je vierde feest met familie en buren. Iedereen liep in en uit. Voor vrouwen is het een drukke maar gezellige tijd omdat het huis schoon moet en veel eten gekookt wordt. Voortdurend visite en er moet genoeg zijn.
Op 7 juni vierden de Rosa vrouwen met veel andere vrouwen het suikerfeest. In kleine groepjes werd gesproken over de betekenis van ramadan en het suikerfeest. Er werden mooie verhalen gedeeld. Natuurlijk waren er lekkere koekjes en heerlijk eten.
Het was een geslaagd feest waarin ontmoeting en delen centraal stonden.
--------------
